حرفهایی زیادی دارم که بلد نیستم یا آرامی بنویسم

 حرفهایی زیادی دارم که بلد نیستم یا آرامی بنویسم.

سلام عزیزان

از این که این روزها نمی نویسم بخاطر این نیست که حرفی ندارم حرفهایی زیادی دارم که بلد نیستم یا آرامی بنویسم نمیدانم چطور باید بگویم که هر کس برای خود افکار و ایده ای دارد، بنده هم از این قاعده مستثنا نیستم، اما چرا باید من نگویم و ننویسم شده معما برای من و دوستان دیگر...  چند سال است، عادتم داده اند کمتر خوابیدن را... برایم کار سختی نیست کم خوردن و کمتر نوشیدن، اما فقط کمتر حرف زدن از همه شان سخت تر است برایم... درد و دلم را با رفقای شلمچه و اروند در میان می گذارم که شاید تسکین دهد دل آکنده از دردو غم و بغضم را....

 دل نوشته ای به یاد رفقای شلمچه و اروند

وقتی که در ازل ولایت انسان را می سنجیدند آفرینش هرگز باور نداشت که روزی جلوه های آن را ببیند. از همان روزی که خاک کربلا بین شادی و غم برای دیدار حسین (ع) و مصیبتی که بر او خواهد رفت مردد بود، شلمچه نیز انتظار یاران خویش را می کشید. قرنها گذر زمان لازم بود و بلوغی به پهنای تاریخ تا خاک شلمچه به استقبال کسانی بیاید که برات دیدارشان را هبه کرده بودند به او، و زمان از آن روزی که آینه گردان تدبیر الهی شد دلتنگ دیدار کسانی بود که جام بلا را با ولا به جان خریدند و جرعه نوش دریای ولایت شدند و اینگونه بود که به حکم " انی سلم لمن سالمکم " و " ولی لمن والاکم " زمین نیز با زمان در آغوش ولایت آرام گرفت تا وعده الهی در مورد جنود الله تحقق پیدا کرده باشد.

اروند ای خاطره همیشه خروشان روزهای نور و سرور، تو نیز همچون شلمچه عاشقانه انتظار لشگریان اسلام را می کشیدی. یادت هست آن نوحه سرائی ها را در فراق فرزند فاطمه؟ می دانم، تو هم دلتنگ یوسف زهرایی و جام ولا را تو نیز نوشیدی که آن روزها پلی شدی برای عبور این لشگریان آخرالزمانی رسول الله تا به لقای مقتدای خویش برسند. بگذار اروند تا ابد جسم پاره پاره یارانش را به یادگار داشته باشد. این پاره پاره ها جواز ورود بهشتند. و تو اروند، روزی که همه در پیشگاه خدا حاضر می شوند بیا و امانتهایی را که سالها عاشقانه به تو سپردند به صاحبش بسپار که اینها تعلق به خدا دارند و آن روز خود بهای این جسم های صد چاک را خواهد پرداخت.